تراوشات ذهن من

شب به شب قوچی از این دهکده گم خواهد شد ماده گرگی دل اگر از سگ چوپان ببرد

تراوشات ذهن من

شب به شب قوچی از این دهکده گم خواهد شد ماده گرگی دل اگر از سگ چوپان ببرد

پاییز دارد کم کم بارو بندیل زندگیش را می بندد شاید  

 

برای لذت بردن از خش خش برگها دارد دیر می  

 

شود .فقط درآسما ن ابری می شود قیمتی برای ستاره  

 

تعیین کرد . پاییز که می رود ،این روزها که می روند.  

 

یواش یواش قلممان دارد رنگ کهنگی می گیرد نمی دانم  

 

از کدامین ستاره بنویسم .خسته است قلمم را می گویم او  

 

هم در تنگنای کلمات ناهمگون پژمرده است ومن اما فکر  

 

نوشتن نیستم من می توانم قلمم را عوض کنم اما پاییز چه  

 

می شود .چقدر ساده داریم بزرگ می شویم واز هم دور  

 

آیا ارزش بزرگ شدن به کمیت فاصله هاست . دارم  

 

کوچ  میکنم من هم با پاییز، خاطراتم را برمی دارم وبه  

 

زمستان حادثه می روم مرا یادتان نیست من در شبی  

 

زیسته ام که چراغش دل ساده مردمانش بود ولی  

 

حالا .........

 

داریم پس رفت می کنیم هر کدام یک ما می شویم .

 

وبرای خود جبهه می گیریم.

  

 خداحافظ روزهای خوب ...

 

باید سفری آغاز کنم باید حماسه ای بسازم . تنها مثل  

 

همیشه وچقدر احساس می کنم که این روزها تنهایم

 

خداحافظ یار دبستانی من ...

 

خداحافظ روزهای یکدلی...

باش با من

کاش آدمهای زندگی ام به گل سوسن می گفتند: شما

 

کاش همه شاعر بودند وشب شب از اسمان دلشان ستاره می چیدند وروز هنگام می  

 

فروختند

 

کاش در کتاب اول دبستان بابا نان نمی داد کاش فکر نان نبود

 

 من از حسی زیبا در انتهای صحبتی لبریزاز احساس می آیم

 

چقدر وقتی بزرگ می شویم سنگین می شویم از احساسهای پوچ ودلخوشی های احمقانه

 

                                                    شعر من

 

برای تو عشق من

 

مهتاب من قدری بخند بر من که شیدا گشته ام

 

                                        بر من که عمری با دلت تنهای تنها گشته ام

 

محبوب من با من مگو تا درکشم فریاد خود

                                             

                                         چون حال روز من ببین گویی تماشا گشته ام

 

از آن خزان خسته و درگیر فصلی بی فروغ

 

                                         آری منم در عشق تو، فصلی مصفا گشته ام

 

در کوچه ای از بخت بد، افتاده چشمم بر رخت

 

                                         آری منم پنهان به پستویی، که رسواگشته ام

 

گر برده ای من را زمن، آزرده ای این قلب من

 

                                            روزی که پس گیرم تو را، حل معما گشته ام

 

معشوق من، دردانه ام، نور چراغ خانه ام

 

                                               ای در منی و من  ز تو،  پیدای پیدا گشته ام