(روزگارغریبی ست نازنین!)

.

.

مگر که هم‌قفسی هم‌زبانمان بکند

هوای هم‌نفسی آسمانمان بکند

.

قلم کنم همه‌ی میله‌های زندان را

مگر که حبسیه‌ها جاودانمان بکند

.

برای خشکیِ نان شعرِ تَر سرودم، تاـ

غمِ گرسنه شدن مهربانمان بکند

.

من و زبان اشاره، تو و اشاره چشم

اگر گناه هنر بی دهانمان بکند

.

صدای ماست که از انعکاس در تن هم

به هر کجا که رسد داستانمان بکند

.

...و باد بو ببرد ازچراغ روشن ما

به جرم دیده شدن بی‌نشانمان بکند