امشب به حال دستهای پینه بسته ای گریستم
با خود فکر می کنم عمری برای چه زیستم
از صبح که بیدار می شوم تا به شب
دنبال خود می روم اما، انگار که نیستم
گاهی زجنوبی ترین نقطه پستی گذشته ام
شاید سوال این است که من کیستم
در ذات ما نطفه عشقی سر شته اند
باید زصاحب این عشق پرسمی که چیستم
گاهی که ذهنم از این نقطه ها پر است
باید صراط راستی اضافه کنم به لیستم
شاید هوای زیستنم را عوض کنم زخود
بهتر همان زاین ترن پیاده شوم ایستم
سالها فکر من اینست و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم
...
..
.
کاش روزی برسه که لحظه لحظه ی زندگیمون رو قدر بدونیم.
تو ماه رمضون برنامه ی ماه عسل یه مهمونی داشت. یه دختره که از کما برگشته بود. وقتی از زندگی صحبت می کرد و از 20 ثانیه ای که تونسته بود روی پاهاش وایسته، اشک توی چشاش جمع میشد و میشد فهمید که چطور به معنای اصیل –بودن- رسیده.
خدا کنه ماها هم قدر بودنمون رو بدونیم.
..........
نمیدونم چرا اینا رو نوشتم. اون مصراع باعث شد، شاید.
"با خود فکر می کنم عمری برای چه زیستم"
خیلی قشنگ بود. مثل همیشه
پایدار باشی
مرسی از حضور همیشگی ات
سلام
داشتم جلد ها رو مرور می کردم
این نوشته تون خیلی عالی بود
(ساعت 10:22به وقت وبلاگ صنایع
ایجا برف می بارد اینجا همه چیز می بارد از عشق گرفته تا باران متلک روی استاد
به گزارش بی بی سی دیروز اینجا شخصی به جرم هم نوایی با یک مورچه که در حال فرار از سفره نان بود به دار آویخته شد
را ستی روزنامه ها نوشتند مرگ بر سراسری و آزاد
وبعضی ها را جو گرفت و خواستند سازه با ماکارونی بسازند
خیلی ها هم داد زدند که تخلیه شوند از جمله نویسنده این نوشته....
وبعضی ها با همکلاسی های ریلکسشان حال کردند وگفتند : بانوان دمشان گرم باد وزند گیشان بی درد (به دیده افتخار به همکلاسی ها ودوستانشان در آنروز مخصوصا دختری که سوت می زد خیلی ریلکس بود دمش خیلی گرم )
راستی مادر بزرگها برای نوه هایشان نامه عاشقانه فرستادند وگفتند نوه عزیز تر از جانم درست را رها کن بیا که برایت زن گرفته ایم فقط مانده امضای تو
ویکی از این نامه ها لو رفت
وسازمان حقوق بشر به ایران به خاطر رعایت نکردن حق نوه های خود هشدار داد
شبکه یک هم فیلم اخراجی ها را پخش کرد تا بگوید من م هستم
من هم اینها را نوشتم که بگویم هستم
همین)
وشعرتون هم زیبا بود
‹شاید هوای زیستن ام را عوض کنم...›
کاش می شد!
خیلی ممنون از حضورتون
خودم هم از این نوشته خیلی خوشم می آید
سلام .
وبلاگ قشنگی داری فکر نمی کردم اینقدر قشنگ بنویسی . اما چرا اینقدر غمگین ؟
درسته که زندگی یعنی زمانی که توش هستی واگه این زمان پر غم باشه نبود زندگی بهتر از بودنشه اما...
گفتند ستاره را نمی توان چید و انان که باور کردند
حتی برای چیدن ستاره دستی دراز نکردند
اما باور کن
من به سوی دورترین و قشنگترین ستاره ها
دست یازیدم هر چند دستانم تهی ماند اما چشمانم لبریز از ستاره شد.
راستی بااین همه احساسی که تو وبلاگت خرج کردی به گرونی نخوری ؟نکنه برای روز مبادا احتکار کردی؟
نه بابا دل تنگی اگر آمد دیگر فرصت احتکار نیست
راستی خودتونو معرفی نکردید البته اگر ممکنه