گذشت

وقتی سایت سنجش را باز کردم ودیدم نوشته رشته قبولی شما مهندسی صنایع دانشگاه پیام نورزنجان  نزدیک بود سکته کنم سال قبل تو رشته کاردانی عمران شبانه دانشگاه سراسری زنجان قبول شده بودم اما حالا...هیچ وقت تو کلاس در عرض این چهار سال جزوه ننوشتم وهیچ وقت نشد در کلاس از استاد یه چیزی یاد بگیرم یا شب امتحانی خوندم یا این اواخر که خواستم معدلم رو بالا ببرم  در طول ترم  

همیشه به خاطر این کلاس اومدم که دوستانم یا همکلاسیهایم را ببینم ویا دور هم با شیم وبخندیم وانصافا کلاسی نبود که ما نخندیم از اون کاوندی که تو اولین جلسه مثل سلجوقی منو انداخت بیرون یا مثل خیلی از استاد ها که یا از کلاس اخراجم کردند یا نمره پایان ترمم پایین دادم نا راحت نیستم برام مهم نبود  برام هیچ چیز مهم نبود  

اما زمان که می گذره خاطرات رو که بغل هم می چینم اگه دست خودم باشه زار زار برای تمام شدن این دانشگاه گریه می کنم اما به خودم لبخند می زنم وبه روی خودم نمیارم  نمی خوام گریه کنم  

اولین باری که دانشگاه اومدم  کلاس امیر مقدم بود  داشت با بچه ها شوخی می کرد بهش گفتم ما اومدیم درس بخونیم نه بخندیم اون گفت پاشو بیا جلو بشین فکر می کنم اونجا نمیشه شما رو کنترل کرد وامدم نشستم جلو  

اما بهترین کلاس کلاس استاد ذبیحیان بود چقدر ادبیات رو دوست داشتم وچقدر خانم ذبیحیان رو  چنان با احساس شعر می خوند که نگو هنوز شعر زمستان است یادم هست  هنوز اون مشاعره بین دخترو پسرها یادم هست یه طرف خانمها شفقتیان سعیدی  صفائیان نظریان پور ویه طرف ما پسرها منو ،کمالی با تعجب بقیه یادم نیست   

یادش به خیر یه بار برای سر کار گذاشتن خانمها من شیرینی خریدم و آوردم کلاس وگفتم نامزد کرده ام چقدر خندیدیم ولی آخرش به بچه ها گفتم که دیشب عروسی  داداشم بود  

 یادش به خیر سر کلاس انصاری چقدر شلوغ می کردیم