ما باید شاعر شویم

پدرانمان هیچ کدام شاعر نبودند آنها بی آنکه خود بدانند هر روز در گیر و دار ملال آور زندگی گم می شدند گهگاه اگر سهرابی میان میدان رجز خوانی می کرد او را می کشتند وخود نیز سوگ وار او می شدند پدرانمان شاعر نبودند اما طبیعت زندگیشان را به شعر می اراستند ودر واژه های ساده گم می شدند .

ما باید شاعر بشویم باید تک تک واژه هایمان را دور میدان بچینیم واعتصاب کنیم وبگوییم که چرا دیگر خدا میان واژه هایمان جایی ندارد باید بگوییم کسی هست که خواهد آمد واین واژه های درهم وبرهم را سرجایش خواهد نشاند واسم واژه هایی که روی تخته سیاه نوشته ایم را تنبیه خواهد کرد وبا نفس مسیحایش در الفبا خواهد دمید .وبرای آنها جریمه خواهد گفت آنوقت ما هم باید سری به خانه فردوسی بزنیم باید بگوییم دیگر لازم نیست رستم سهراب را بکشد دیگر بس است .باید تاریخ را عوض کنیم وتمام کلمات بد را از آن حذف کنیم .باید این حرف (ز)را از حروف حذف کنیم تا زر از بین برود دیگر زمین هم لازم نداریم باید دل بکنیم از این دنیا ومعلق باشیم .زن را نمی شود حذف کرد .اما می شود او را عاشقانه دوست داشت باید ذهن مردم را از کلمات لخت پاک کنیم .

دیگر ارتباط هم لازم نیست وقتی می توانیم همدیگر را از دور دست ها دوست داشته باشیم چرا چت کنیم .

باید خودمان را آماده کنیم همین روزهاست که بیاید باید دست در دست هم دهیم ودر میدان شهر اعتصاب کنیم ومنتظر باشیم.

 باید منتظر باشیم