این روزها خودم را نمی شناسم

برای عطر دلتنگی این روزها ، برای هوای بهاری زمستان ، برای جابه جاشدن این روزهای من درمیان مرز کفر و ایمان شاید بهانه خوبی برای نوشتن باشد شاید این روزها دلتنگ تر از گذشته باشم اما دستانم حوصله روزهای رفته را ندارند که بنشینند و بنویسند از ماوقع این روزهای من ، از اتفاقاتی که این روزها بی برو برگرد می آیند و می روند احساس میکنم رشته ای گذشته ام را از من گرفته است من واقعا حس آدمی را دارم که هیچ ارتباطی با گذشته ام ندارم ،همه چیز را فراموش کرده ام تو را که به گورستان خاطرات سپرده ام پدرم را که چون دیواری برای زندگیم بود از دست داده ام احساس میکنم آدمی هستم که حافظه گذشته اش را از دست داده است از این که بگذریم این روزها مدام در رفت و آمد بین مرز ایمان و کفر گرفتارم من مردی را این روزها دیدم که به خاطر مشکلات مالیش خدا را به سخره گرفته بود نمی دانم باید به حال خدایی که در زمین به غربتی وافر گرفتار است گریه کنم یا به حال خودم ،دو گانگی ، خستگی ،نا امیدی در من این روزها موج می زند هیچ چیز آرام بخشی نیست گرچه کار خوب است دوستان خوبند و دوستان فراموش شده بسیار ، در هیاهوی مواج این روزهای دلهره آور من آرام و بی سرو صدا در ساحل نشسته ام در انتظار ابری ناشناس که ببارد مرا از این رخوت نجات دهد .

تنبل شده ام کتاب نمی خوانم  بیشتر فیلم می بینم  

برنامه می ریزم بنویسم اما تنبلم نمی شود

از دوستان ناراضیم گله مندم وکم کم دارم خودم را از آنها حذف میکنم 

خدارا این روزها عجیبتر گاهی کمتر گاهی بیشتر حس میکنم  قهر نیستم اما چندیست با خدا غریبم

پدرم نیست.....واین یعنی درد ؛دردی که ارام نمی شود.

کار من خوب است اما کار خوب نیست 

بدگمانی به سیاست این روزهای کشورم ازارم میدهد 

از بی فرهنگی این روزهای این جامعه امل بیزارم 

از گم شدن انسانیت سخت رنجورم 

شعر نمی گویم داستان نمی نویسم ،اما هنوز تخیل می کنم 

.........

........

.......

......

سینما - فارست گامپ

(توضیح مختصر : شاید یکی از ماندگارترین دیالوگ های تاریخ سینما، در فیلم "فارست گامپ" رد و بدل شده باشه، جایی که فارست و جنی بعد از سالها دوری، بعد از سالها بی مهری جنی و نادیده گرفتن عشق فارست، به هم رسیده اند و اینبار فارست بدون اینکه ترسی از ناپدید شدن دوباره ی جنی داشته باشه، داره از اتفاقاتی که در سالهای فراق براش رخ داده صحبت میکنه. قسمت آخر دیالوگشون واقعا یه شاهکاره.)

(جنی در تخت خواب دراز کشیده و فارست براش صبحونه میاره)

جنی : تو ویتنام ترسیده بودی؟
فارست : بله. خب، من ...، نمیدونم.
بعضا بارون بند میومد و ستاره ها فرصت میکردند تو آسمون شب بدرخشند. خیلی صحنه ی جالبی از آب درمیومد.

(بعد فارست از خاطرات دیگه اش میگه)
بعضا که برای دویدن میرفتم کنار دریاچه، میلیون ها برق درخشان در آب دریاچه بهم چشمک میزند. مثل دریاچه ی پایین کوه، که عکس کوه می افتاد تو دریاچه و اینطور به نظر میرسید که انگار دوتا کوه وجود دارند، یکی بالای یکی دیگه.

یا بعضا که برای دویدن میرفتم به کویر، خورشید در افق نمایان بود و اصلا نمیشد فهمید کجا آسمون تموم میشه و کجا زمین شروع میشه.

(بعد از مکثی کوتاه و فکری عمیق - عکس زیر پست مربوط به این صحنه است.)
جنی : کاش در طول اون روزها و سالها کنارت بودم .

فارست : بودی! همیشه پیشم بودی!

(بعدش چشمای جنی پر اشک میشه و دست فارست رو میگیره و میگه)
جنی : دوست دارم.

فارست گامپ - 1994

"Jenny : Were you scared in Vietnam?

Forrest : Yes. Well, I-I don't know. Sometimes it would stop raining long enough for the stars to come out... and then it was nice. 
It was like just before the sun goes to bed down on the bayou. There was always a million sparkles on the water... like that mountain lake. It was so clear, Jenny, it looked like there were two skies one on top of the other. 
And then in the desert, when the sun comes up, I couldn't tell where heaven stopped and the earth began. It's so beautiful.

Jenny : I wish I could've been there with you.

Forrest : You were."

Forrest Gump - 1994

بهت میگم خدا حافظ

بــِــﻬــِــﻢ ﮔﻔﺘﯽ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ
ﻣﻨﻢ ﻣﯿﮕﻢ ﺧﺪﺍ ﺳﻌﺪﯼ  . .
ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﻏﻨﭽﻪ ﯼ ﻟﺒﻬﺎﺕ  . . ﺑــِــﺸــﯿﻨﻪ ﻃﺮﺡ
ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ 
ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﯽ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ !
ﻣﻨﻢ ﻣﯿﮕﻢ ﺧﺪﺍ ﻋﻄﺎﺭ !
ﺑﺪﻭﻥ ﺟﺎﻭﯾﺪ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻪ , ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ
ﺩﯾﺪﺍﺭ !
ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﯽ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ !
ﻣﻨﻢ ﻣﯿﮕﻢ ﺧﺪﺍ ﺳﻬﺮﺍﺏ !
ﺧﻮﺷﺎ ﺁﻏﻮﺵ ﺩﺍﻍ ﺗﻮ , ﺧﻮﺷﺎ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﯼ
ﻧﺎﺏ !!!
ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﯽ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ !
ﻣﻨﻢ ﻣﯿﮕﻢ ﺧﺪﺍ ﺧﯿﺎﻡ !
ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺩﺍﻍ ﺁﺗﯿﺶ ﻟﺒﺖ , ﺭﻭ ﺻﻔﺤﻪ ﯼ
ﻟﺒﻬﺎﻡ !!!!!!!
ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﯽ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ !
ﻣﻨﻢ ﻣﯿﮕﻢ ﺧﺪﺍ ﺟﺎﻣﯽ !
ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭﻡ ﻧﺸﯽ ﻫﺮﮔﺰ , ﺍﺳﯿﺮ ﺗﯿﺮ ﻓﺮﺟﺎﻣﯽ !!!!!
ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﯽ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ !
ﻣﻨﻢ ﻣﯿﮕﻢ ﺧﺪﺍ ﻧﯿﻤﺎ !
ﻣﻨﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺮﯾﻦ ﻋﺎﺷﻖ , ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮ ﺗﮏ ﻭ
ﺗﻨﻫﺎ!!!!

نامه ای به پدرم

سلام امیدوارم حالت خوب باشد اگر از ما بپرسی خواهم گفت حالم خوب است خانواده هم خوبند  ما همه خوبیم  اما راستش  را بخواهی  همه دلتنگ تو هستیم  اشکهای مادرم کمتر شده  نمی دانم داریم به نبودنت عادت می کنیم یانه .....

امامن همچنان دلتنگت هستم حالم هم خوب نیست شاید هنوز باورش برایم مشکل است  من مشکلی با مرگ ندارم اما با نبودنت خیلی....

بعضی وقتها با خودم می گویم چرا باید تو اینجا نباشی ، بعضی وقتها سر سفره فکر میکنم  چقدر ما تنهاییم  تو که نیستی انگار هیچ کس نیست  بعضی وقتها اشکهایم  بی صدا سرازیر می شوند دلم برایت تنگ می شود  من خیلی دلم می خواهد به خودم تلقین کنم مرگ یک چیز طبیعی است اما دوری تو امانم نمی دهد . من نشانه فاصله راخوب می دانم  من ایین غربت را خوب می فهمم الان  دقیقا هفتاد و سه روز از نبودنت می گذرد  نمی دانم این روزها را ما چگونه گذرانده ایم ولی چه کنیم زندگی روی نا خوشی هم دارد . بعضی وقتها دلم می خواهد داد بزنم شکوه کنم اما می دانم تو دیگر نمی آیی .....

دوست داشتم بیشتر بنویسم اما .....بماند

حال من حال و روز خوبی نیست

حال من حال و روز خوبی نیست 
خسته ام، خسته او نمی فهمد
این طبیعی ست ببر زخمی را 
ببرِ روی پتو نمی فهمد


بین ما مرز درد فاصله بود 
مثل یک رشته کوه پیوسته 
مثل یک صهیونیست غمگین که 
به زنی توی غزه دل بسته


زندگی در لباس شعبده باز 
سر گرفت و کلاه را پس داد 
در ازای جهان رنگارنگ 
دست اخر سیاه را پس داد


من به پایان خویش معترفم 
جفت پرواز او نخواهم شد 
من همین جوجه اردک زشتم
حتم دارم که قو نخواهم شد


خسته ام مثل تیربار از جنگ 
مثل تیغ غلاف گم کرده 
مثل مردی که نصف دینش را 
در میان طواف گم کرده


حال من حال تخت جمشید است 
حال یک مرزبان ایرانی ست 
آخرین تیر آخرین سرباز 
آخرین لحظه قبل ویرانی ست 


ترس قبل از شکست را تنها 
مرد در حال جنگ می فهمد 
حال یک کوه رو به ریزش را 
اولین خرده سنگ می‌فهمد


زندگی! روزهای خوبت هم 
مثل این شعر، تلخ و دلگیرند 
قبل رفتن فقط بلندم کن 
شاعران ایستاده می میرند